Badania archeologiczne (1997–2000 r.)
wału obronnego grodu

Podczas badań prowadzonych bezpośrednio na północ od pozostałości kościoła grodowego pw. św. Jana Chrzciciela (w latach 1999–2000 r.), odkryto istnienie w tym miejscu wału obronnego, który został zniwelowany podczas przebudowy związanej z poszerzaniem grodu. Z zachowanych w dolnej jego części drewnianych belek pobrano próby do analizy dendrochronologicznej (badania wykonał M. Krąpiec).

Z serii 13 prób tylko w jednym przypadku stwierdzono pozostałości warstwy bielastej. Belkę tę można wobec tego datować w miarę pewnie na rok 853 (-7 / +8 lat). Pozostałe zostały ścięte po 767, po 809, po 833, po 834, po 837, po 843, po 844, po 857 i po 865 roku. Te najstarsze daty pochodzą z z dranic, wręcz z desek, w ich przypadkach nie zachowały się zewnętrzne — a więc najmłodsze — słoje drewna. Natomiast datowanie pierwszego, zewnętrznego stosu wału 1. fazy, mieści się pewnie w okresie od „po 833” do „865 (-7 / +8)”. Tak więc najstarszy wał grodu w Gieczu wybudowano ok. 865 roku, przy czym do budowy wykorzystano materiał gromadzony już wcześniej. Obecnie istniejący w północnej części grodu wał powstał podczas drugiej już z kolei przebudowy konstrukcji obronnych Giecza (byłby więc to trzeci wał w tym miejscu). Kim był pierwszy budowniczy Giecza? Czy mógł być nim dziad Mieszka I, na pół legendarny Siemowit?

Eksploracja wału w południowo-wschod­niej części grodu (1997 r.). Pierw­sza od le­wej Elżbieta Indy­cka, druga (w głębi) Te­resa Kry­sztofiak.	Drewniane umocnienia terasowatej pod­stawy wału pierwszej fazy w wykopie na północ od kościoła św. Jana Chrzciciela (badania 1999 r.). Według analizy dendro­chronologicznej belkę znalezioną w naj­niż­szej części wału w tym wykopie ścię­to w 865 roku.	Płaszcz kamienny pokrywający zew­nętrzną stronę wału w pół­nocnej czę­ści grodu (wrzesień 2000 r., widok od pół­nocy, z góry wykopu). Pod­czas póź­niej­szego poszerzania grodu wał ten uległ częściowej niwelacji, a nowy wał (istnie­jący do dziś) wznie­siony został nieco dalej na północ.
Płaszcz kamienny pokrywający zew­nę­trzną stronę wału w pół­nocnej części grodu (wrzesień 2000 r., widok od pół­nocy, z dna wykopu).	Sytuacja w tym samym wykopie już po ro­ze­braniu pozostałości wału. Widoczne są zachowane w spągu wału drewniane belki (widok od strony połud­niowej). Wi­doczna jest kłoda, z której pobrano w 1999 r. próbę (na pierwszym planie z lewej) do analizy dendro­chrono­logicznej, wydatowaną na rok 865. W głębi wykopu kierowniczka ba­dań archeolo­gicz­nych — Teresa Kryszto­fiak.	Ten sam układ belek drew­nianych, ale zdjęcie wykonane zostało (27 września 2000 r.) od strony północ­nej, z głębi wy­ko­pu.