Migawki z badań archeologicznych na terenie grodziska w Gieczu, stan. 1 (lipiec–sierpień 2002 r.)

Jednym z największych tegorocznych od­kryć był tzw. mur T, biegnący rów­no­legle do zachodniej ściany westwerku (widok od NE), odsłonięty w profilu za­chod­nim wyko­pu 13 (z prawej strony wyraźnie widać pół­nocno-wschodni na­rożnik tej nowod­krytej konstrukcji, fot. z 25 lipca 2002). Jest to pozo­stałość odrębnej wolno­sto­jącej budowli, co jest niespodzianką, zważywszy na szczu­p­łość miejsca między pobliskim nasypem wa­łu, a kościołem.	W celu określenia zasięgu tego muru za­łożo­no niewielki wykop (nr 13b) po­wierz­chniowy (odkryto tylko koronę mu­ru), który przeciął ścieżkę prowa­dzą­cą do współ­cześ­nie funkcjonu­ją­ce­go kościoła znaj­dującego się na terenie grodu (6 sier­pnia 2002).	Widok wykopu 26 od strony SW (26 lip­ca 2002). Na dnie wykopu czytelne są drew­niane konstrukcje najstarszego wa­łu ob­ron­nego grodu w Gieczu, który — jak to już poprzednio ustalono — wznie­siono ok. 865 roku.
Wykop 26 (znajduje się na północ od reliktów apsydy kościoła grodowego — tym co już byli w Gieczu wystarczy powie­dzieć, że to wykop „pod plebanią”) w trzech różnych ujęciach: dwóch od strony północno-wschodniej i ostatnim od pół­noc­nego-zachodu. Na spągu wykopu czytelne są fragmenty drewnianych konstrukcji wału grodu w Gieczu. W swej zasadniczej części jest to stos wału drugiej fazy. Natomiast z fazą pierwszą (datowaną na okres plemienny, czyli jeszcze sprzed czasu formowania podwalin państwa pol­skiego przez Piastów) łączy się tylko fragmencik w NE narożniku wykopu.
Wykop 26 — trzy różne ujęcia (od strony północno-zachodniej, południowej i południowo-wschodniej) drewnianych kon­strukcji dwóch pierwszych faz wału grodu gieckiego.
Ten sam wykop (26) podczas prac wykopaliskowych i przygotowań do wykonania rysunku planu poziomego (fot. od­po­wied­nio od stro­ny południowej, pólnocnej i północno-wschodniej).
Ostatnie przygotowania (26 lipca 2002) do wykonania planu drewnianych kon­stru­k­cji wału w wykopie 26 z uwagą obserwują pies Mopsik, pracownice techniczne muzeum oraz Dominika i Tomek		Sporządzanie planu sondażu D, po­ło­żonego po północnej stronie wału gro­du, a więc już na styku z wykopem 20 na cmen­tarzysku, kontrolują Teresa Kry­szto­fiak i jej pies Mo­psik (6 sierpnia 2002)
Ten sam wykop (26) co na zdjęciu po­wy­żej, ale 3 tygodnie później, a więc już sporo głę­biej (6 sierpnia 2002)	Panorama wykopu 26 od strony pół­noc­no-wschodniej. Na pierwszym planie frag­ment nowoodkrytego fundamentu (kolejna nie­spodzianka), najstarszego reliktu ar­chi­tek­tury kamiennej od­sło­nię­tej w granicach tego wykopu. Żółtą gwiazdką zaznaczono wej­ście do kryp­ty relikwiarzowej.	Zbliżenie południowo-wschodniej czę­ści wy­kopu 26 (widok od strony pół­noc­no-wschodniej). Żółtą gwiazdką za­z­na­czono wej­ście do krypty relikwia­rzo­wej (6 sier­pnia 2002)
Widok (od strony zachodniej) nowood­słoniętych fundamentów w wykopie 26. Żółtą strzałką zaznaczono wejście do kryp­ty relikwiarzowej.	Widok (tym razem od strony połud­nio­wej) konstrukcji kamienych w wykopie 26. Żół­ta strzałka pokazuje wejście do krypty re­li­k­wia­rzowej.	Jeszcze raz wykop 26, tym razem wi­dzia­ny od strony północnej. To nie­sa­mo­wite ile róż­nego sprzęu potrzebuje archeolog do swojej — tak zdawałoby się prostej — pra­cy, jak kopanie (pro­szę się przyjrzeć, są szpa­chelki, ło­pat­ki, łopaty, wiadra, jest to­porek i prze­ci­nak, kartony i woreczki, skrzyn­ka z kred­kami i ołówkami, składaną me­trów­ką i taśmami, gwoździe i sznurek, a w końcu i drabina).
Na pierwszym planie zachodnia ściana west­werku, a dalej tzw. mur T, czyli wspom­niane już relikty kolejnej, na razie nieziden­tyfikowanej, wolnosto­ją­cej bu­dowli kamien­nej (6 sierpnia 2002). Widok od południa na wykop wew­nątrz westwerku — gwiazdką ozna­czo­no pozo­stałości jego ściany za­chod­niej (6 sierpnia 2002).