Gród w Gieczu
w świetle średniowiecznych dokumentów pisanych

Niebagatelne znaczenie grodu w okresie monarchii wczesnopiastowskiej poświadczają stosunkowo liczne źródła pisane. Najstarszą informacją o Gieczu, będącym jednym z głównych grodów książęcych („sedes regni principales”, znajdujemy w XII-wiecznej „Kronice” Galla Anonima, we fragmencie mówiącym o siłach zbrojnych Bolesława Chrobrego. Obok Poznania, Gniezna i Włocławka wymienia on Giecz jako miejsce, skąd pochodziła znaczna część sił zbrojnych księcia, w liczbie 300 pancernych i 2000 tarczowników. Informacja ta była następnie powtarzana przez wielu innych kronikarzy, np. tzw. „Kronika książąt polskich”.

Najbardziej znana informacja o Gieczu zapisana została w nieco tylko późniejszej „Kronice Czechów” Kosmasa. Dotyczy ona mało chlubnego faktu z historii grodu. Dziejopis czeski zamieścił bowiem obszerny opis zajęcia Giecza przez księcia czeskiego Brzetysława I podczas jego najazdu na Wielkopolskę w 1039 roku, kiedy to załoga grodu poddała mu się bez walki.

Giecz wymieniany jest też w późniejszych źródłach, gdyż jako siedziba kaszte­lanii był on niejednokrotnie miejscem zjazdów książąt, na których zapadały ważne decyzje polityczne (jedna z nich dotyczyła np. podziału Wielkopolski).